Bir nevi özlem, bir nevi korku. Kimisi annesinin akşam pencereye çıkıp 'yemek hazır hadi eve' ya da 'bak baban geldi' diye kendisini çağırmasını özler. Kimisi de büyükçe onu çağıracak kimse kalmayacağından korkar. Hiçbir iyi yanı yoktur büyümenin çünkü asla kimse çocukluğundaki kadar masum kalamaz. Sorumluluk masumiyeti öldürüyor.Ama ya ben çocukluğumu yaşayamamışsam. Hem çocuk kalamıyor hem de büyümek istemiyorsam. Hayat bize zaman tanır mı yoksa o meşhur tokatlarını atmaya mı başlar?
