sevgili, her sabah otobüs durağında karşılaştığım teyze,
teyze olucak yaşı bile geçmiş olmana rağmen dünyaya çakmış olduğun kazığın büyüklüğüne saygımdandır şuanda bunları yazışım.
teyzecim,
yazıyorum ama kime yazıyorum.. senin zamanında okuma yazma icat edilmedi ki... neyse.
teyze istediğin kadar diren istediğin kadar o dudaklarına kırmızı ruj sür, yine de buruşukluktan 0.8 milime dönmüş dudaklarını cazibeli gösteremiyorsun.
istediğin kadar son trendi yakala, kürkler giy, leoparlı blüzler, yüksek topuklu ayakkabılar giy yine de yer çekimine karşı koyamayan hatta kemiklerinin ucunda sallanıyormuş gibi sütlaç kıvamındaki bıngıl bıngıl etlerini saklayamıyorsun..
teyzeciğim, sen naparsan yap, o kırmızı ojenin altına gizlenen yeşilsarı, içe dönmüş, dibi uhud savaşı sırasında, mekkenin çöllerindeki tozlarla dolmuş toynaklarını cici gösteremezsin bana.
a benim canım teyzem...
taktığın ve zümrüt olduğunu düşündüğüm o etrafı altınla kaplı yüzük de seni sevimli kılmıyo inan ki...
otopsi mağduru teyzem benim...
artık gençlerin önünü açsana?
bu dünya sana kalmayacak teyzee, anla artık anla beni unut bütün geçenleri yaa...
her akşamdan deli mi çüküyo seni de sabahın 7sinde yollara vuruyosun kendini teyzecim?..
nesin sen kimsin sen?
teyze bak senin yaptığına ne derler biliyor musun?
