?.
-
Kurum kurum kurulurmuş; ne Mecûsi, ne Budist!
Dostlarım! Söz konusu zât; inan olsun, ateist!
Bir gün ormanda gezerken; doğaya hayran hayran!
Boz bir ayı peyda olmuş; hâliyle donmuş o an!
Aklı çıkmış bizimkinin, korkudan benzi atmış;
Ve yağlamış tabanları; ayı da kovalamış.
E, can vermek kolay değil bir ayı pençesinde;
Kalbiyse, durdu duracak, nefesi ensesinde.
Bir kütüğe takılınca; düşmüş, ödü patlamış
Koca oğlan pençeleyip, üzerine atlamış.
Bizim ateist şappadak; - Aman Allâh ım ; demiş.
Birden bire zamân durmuş; akan su akmaz olmuş!
Gökyüzünden yeryüzüne, nûrânî ışık vurmuş;
Sonra iliklere geçen, ilâhî ses duyulmuş!
Dedin; hilkat, kozmik hata, inanmadın sen bana!
Yıllardan sonra mı geldi; sefil aklın îmâna.
Şimdi yardım istiyorsun; ben dâim affederim;
Yalnız affetmekle kalmaz; şanslı kulum ol derim.
Adam utanca boğulmuş; beni iyi bilirsiniz!
Dindar olmam haksızlıktır, olmayım dilerseniz.
Biliyorum nankör kulum; hakkımdan geçiyorum!
Ama ayı dindar olsun, gönülden istiyorum.
Ses; 'peki' demiş, kaybolmuş. Her şey eskiye dönmüş.
Ayı göğe pençe açmış, ağzından söz dökülmüş:
Ya Rabbi, senin rızkınla, açıyorum orucu;
Hamdolsun nimetlerine, sevindirdin muhtacı...
*
