Keşkelerin, hayatın kendisi olduğu bu öteki dünyada makaraya sararken kendini, geleceği daha çok kuruyor insan. Zihnimin kırıklarından taşarken yanlışlar, geleceğimin yolu daha sorgulanır hale geliyor.
Bir filmin seyrinde karmaşam. Kütahya'da soğuk betonların üzerinde kaldı mutluluğum. Eğitim sahalarının zorba yorgunluğunda kaldı güzel düşüncelerim. Soğuk ve ciğerlerimi hasta eden yatağımın karanlıklarında kaldı yüzü gülen hayallerim. Koşarken sana, istanbul yolunda çatladı sabrım. istanbul-Eskişehir yolunda doğdu hayalkırıklığım ve Eskişehir'de büyüdü. Kalp sızısından ziyade bir şey yaşatmadı bana bu şehir. Kütahya'da hasretinle, Eskişehir'de kırıklığınla, bu iki şehir de "sen"sin artık benim için.
Tükettiğim zamanda yok edemediğim hislerim, söyleyemediğim sözlerim var bilmezsin. Sen korkular büyütürken, sensizliğe uzanan adımlarımda can kesiklerimi görmezsin. Gözlerin kapalı, kulakların tıkalı bahçende çiçekler büyütemezsin. Yaralı kalbinin kör hıncıyla çürüdü sabrın. Yanlışlarına bağışladığın merhametinle yorulmuş kalp atışların.
Bugün bir başkasın içimde. Dünden yeni, yarından ziyade. "Sarı" kalbinin merhabasında üşüdü gün doğumlarım. Semasında buğulu iç çekişlerin kızılı, ufkunda ürkek bakışların titrek gölgeleri ve ortasında akşamı bekleyen silüetinle bir bilinmeze yolcu nefes alışlarım...
"Sen sana emanet, içerimde kıyamet, kalp atışlarımda esaret... işte her şey bundan ibaret!"
