yalnızlığın kahpe çığlıkları kulaklarımda. elimi bir diğer elim ısıtmıyor artık. korkum; bu karanlığa alışmak. üşengeçliğim ise kalbimi tekrar çalıştıramamak. ya özlersem seni diye yalnızlığa alıştırmaya çalışıyorum kendimi, o da bir kabus gibi korkutuyor. bitişi belli olmayan bir yolun sonuna doğru geliyorum sanırım. sen varken her şey ne kadar masumdu... sen varken ne kadar mutluydum, gereksiz de olsa. geçiciymiş o mutluluk desem de ne kadar berraktım o zaman. saf, inançlı, hedefli...
şimdi ise her gün gördüğüm gerçekler bir bir alıyor bu özelliklerimi. umutsuz bakışlarla bakıyorum artık her şeye, herkese.
ne kötü sana endeksli insan tanımak...
