dogdugumdan beri taptigim hayvandir. nerde gorsem ugucukgugucuk diye severim.
bir iran kedim vardi ( hala var ama baska sehirde ) inanilmaz asil, kendi isterse sevdirir istemezse sevdirmez, 24 saatin 22sini uyuyarak gecirir geriye kalan 2 saatte yemek yer tuvalete gider bide gunesin altina yatar temizlenirdi. bembeyazdi cok severdim onu. suanda 6 yasinda, dogdugundan beri benimleydi ama artik degil /:
simdi tekir bi kedim var ama tekir gibi degil cokcok sirin kendisi. 2.5 yasinda, cok sevimli. adinida biliyo cagirinca meaauww diye geliyo. yemegi yoksa sabaha kadar durmadan ve usanmadan bagiriyo ayni sekilde suyu yoksa da. o gunduz uyuyo ama cunku gece disari cikiyo napiyosa artik bilmiyorum. sonra eve geliyo meaaww diye disarda neler olmus anlatiyo bize. bizde oyle mi kizim a-aa falan diye tepki veriyoruz. konusuyoruz yani. surekli kapali yerlere girer bulamam ben onu. boyle matrak bi tekir kendisi.
bide cinsini bilmedigim siyah beyaz bi kedim var. hamile kendisi ama ne zaman dogurucak bilmiyorum, heralde onlarda anneleri gibi siyah beyaz ve yesil gozlu olucak.
ama hepsinin ortak ozelligi nedense herseyi hissetmeleri. ne zaman uzulsem yada aglasam hepsi yanima gelir mirlarlar kendilerini sevdirmeye baslarlar, kucagima otururlar bikmadan hemde. cok duygulu oldugklarini dusundugum hayvanlar kendileri. gercekten insanin en iyi dostu. yanniz zamanlarinda cok iyi gelen canlilar, kopekten daha iyiler hatta.
her eve lazim kesinlikle..
