21 ocak 2010 uludağ sözlük reklam rezaleti nin akabinde, aslında tahiti depreminin uludağ depreminin sözlük yazarlarının üstüne yıkılması gibi kırılmış duygular ve fay hatları oluştu. bir çok kişinin benim gibi hissettiğime eminim.
elbette uludağ sözlüğün reklam geliri olmalı. sonuçta ticari bir site. allah daha çok versin. ama böyle mi olmalı?
deprem konusuna hiç girmiyorum bile. bir insanın hayatı buradaki değil bir saat, sonsuz saatlerden daha ebedi ve önemli...
kişisel düşünceme gelince bir saatlik sözlüğe girememek değil benim derdim. bura benim ne evim ne sevgilim ne anam ne de atam. kendi iradem ve isteğimle 10 güne yakın bir zaman bile girmediğim oldu. ama kendi isteğimle! sorun şu ki; "uludağ sözlüğün gerçek sahipleri yazarlarıdır ve sözlüğü kimse kapatamaz" deniliyorsa ve bu ilke bir saatliğine kendine aykırı bir biçimde çiğnenip, üstüne üstlük tahitiye yardım acılı ezmesiyle acele ve panikle servis ediliyorsa burada büyük bir saygısızlık var demektir. sorun ne para ne yardım. sorun burada, saygıda..."yazar olarak satıldık ey halkım unutma beni" diyesi geliyor insanın.
dünden beridir gözlemliyorum. bazı sevdiğim yazar arkadaşlarım hesaplarını dondurdu belki de silecekler. ben bekleyip görmek istedim. zall'dan mantıklı bir gerekçe veya bir özür...malesef bakıyorum 24 saattir. hiçbiri!
velhasıl kelam dünden beridir içimde bir çocuk öldü sanki. içimden yazmak gelmiyor. hesabımı donduruyorum. kişisel bir tepkidir.
