o hayat doluluğuyla, yaşama sevinciyle böyle bir hastalığı ona hiç yakıştıramadığımız, yenmek için hep mücadele ettiği hastalığına 57 gün önce yenilmiş olan bitanem. hastalığının son evrelerinin sonuçlarından ötürü hayatta yaşamaktan hep korktuğu şeyler başına geldiği günden sonra gözlerini görmeye, kulaklarını duymaya, aklını algılara kapatan, 3 gün sadece öyle, hareketsizce bilinçsizce yatan ve bir cuma sabaha karşı, bayram sabahı gözlerini ebediyen bu kiralık hayata kapatan gül kokulum... oysa sen öyle olmadan daha 2 gün önce arkadaşım gelmişti hani seninle oturmaya, çay içip börekler yemiştik, sen süslenip saçlarını taramıştın. "ben göremem ama birbirinizi hep sevin, sayın canlarım benim çok mutlu olun" demiştin ya hani, "ay ananee niye göremicekmişsin deme öyle" demiştim hani bende... nasıl inanayım şimdi gittiğine? dipdibe geçen bunca zamandan sonra, gittiğinden yana geçen 57 günden sonra daha hala onsuz ne yapacağımı idrak edemediğim, yaz kış tatilde veya okul açıkken bize kim gelecek, biz kime gideceğiz, kiminle fasülye ayıklarken birden televizyonda çalan oynak şarkıyla göbek atmaya başlayacağız, kim bana eski günleri anlatıp kahkahalara boğacak ben her gece kime süt ısıtıp yatağına götürücem, sabahları bana kim ekmek lokumu yapıcak diye daha sürüyle bi ton düşünüyorum. düşünüyorum ama hiçbişey bulamıyorum. kokunu özlediğim, sarılmayı deli gibi öpmeyi, birlikte uyumayı, şarkılar söyleyip göbek atmayı, sohbet etmeyi, televizyondakilerin dedikodusunu yapmayı özlediğim yerine kimsenin konulamadığı.
