04.09.2009
hep kendini düşünenlerle dolu bir dünya; yanıbaşında ölüm gezmekte ama senden başka kimse görmemekte. uzun, karanlık ve sıkıcı bir gün; gözyaşları, haykırışlar, inlemelerle dolu bir gün neye ağlamalıydım; ölümüme mi? yoksa sevdiğime mi? bilmiyorum. bu soru ve bundan sonraki gelecek her soru cevapsız, artık gücüm yetmiyor cevap vermeye, gerçekleri söylemeye. ama kendimi kandırıyorum biliyorum da. unutmak istiyorum tüm güzel günleri, sevdiklerimle olduğum o güzel günleri. ama olmuyor acı çekiyorum, ağlıyorum.
bugünde bitmesin bir gün daha bir gün daha gitmesin ölüme. ama durmuyor ve gidiyor durmak bilmeden, acımadan. bazen yalanlarıyla bazen doğrularıyla ama bir şekilde devam ediyor hayat hiç beklemeden. hep yarım, hep yarım...
bir gün bitiyor ölüme verdiğim bir gün daha gidiyor. ve şimdi uyuyorum; kapatıyorum gözlerimi uzaklaşıyorum hayatın sahteliğinden...
