kurduğum hayaller, istanbul'a yağan kar gibi. uzun süre yolu gözlenen, gelişiyle çocuksu bir coşku yaratan türden. hayallerim öyle hayaller ki, gerçekleştiği anda lapa lapa gözüme, gönlüme düşüyorlar. gerçeklikleriyle sarıyorlar. belki biraz üşütüyorlar ama kızamıyorum bile onlara.
ama sonra... çok değil,gerçekten kısa bir süre sonra, sanki hiç varolmamışlar gibi kayboluyorlar haber vermeden. Hiçbir iz, hiçbir kanıt bırakmadan,güneşle birlikte yok oluyorlar. Beni gerçek dünyayla başbaşa bırakıyorlar.
iftira ile ayak kaydırmaya rekabet denilen, rüşvete-peşkeşe serbest ticaret denilen bir yer işte dünya. hakkını arayanın mağdur edildiği, düşenin dostu olmadığı bu yerde, beni anlayan kimse yok. düşünen, ses çıkaran, düşünene ve ses çıkarana izin veren kimse yok... sadece derin bir yalnızlık var. ve beni bu yalnızlıktan kurtarmasını umduğum, yakalayamadığım hayallerim var.
bazen insanları görmekten sıkılıyorum. aynaya bakmaktan bıkıyorum. sadece ve sadece istediklerimi görmek, istediklerimi duymak istiyorum. bazen, sevdiğim insanı görüyorum her gözümü kapatışımda. ama tüm bunların arasında düşünmeye devam ediyorum durmaksızın. bir türlü sıyrılamıyorum gerçek dünyadan.
herkesin birbirini değiştirmeye çalıştığı, çeşitliliğe tahammül edilemeyen bir çevrede, zaman kavramına inanmaya çalışıyorum. insan zamanla hoşgörüyü öğrenebilirmiş gibi...
benim hayallerim kutupta yaz gibi. kendini tanrı sayan insanlardan kurtulmak için, küremi ısıttıkça ısıtıyorum. Gün gelecek hepsini kavuracağım içimde yanan ateşle. gün gelecek dostlarımla değiştireceğim dünyayı.
