Gördüğün her şey boş
Dolu ve doğru olan tek şey yalnızlık!
Ne sandığın kadar yuvarlak dünya,
Ne sandığın kadar kalabalık.
Her insan biraz sen
Sen biraz herkes..
Kara kaşın,
Kara gözün,
Kiraz dudakların ve dilin.
Bu halinle dünyanın en güzeli de olsan,
Herkesten tek farkın sadece parmak izlerin.
Belki bakışın, duruşun biraz farklı,
Güldüğünde gamzelerin oluyor belki yanaklarında,
Belki de fikirlerin herkesinden biraz daha fazla!
Her şeye sahip sen olabilirsin,
Fakat ne vakit bakarsan bak aynalara
Sadece kendini değil
Yüzüne saklanmış milyarlarca biz göreceksin,
Yemek yerken su içerken,
Düşünüp beynini kurcalarken,
Kırmızı ışıkta önce sarı sonra yeşil olurken,
Karşıdan karşıya dalgın geçerken,
Aslında kimseden farkın yok görüyorsun,
Herkes gibi nefes alıp herkes gibi yaşarken,
Dışında sansan da aslında içindesin herkesin.
Biraz kare,
Biraz üçgen,
Biraz da yamuk yumuk.
Bir de beni sevdiğini söylüyorsun ya,
Söylüyorsun da hep sözde seviyorsun,
Hani yanımdasın da olmuyorsun ya,
Yani varmışta yokmuş gibisin
Ve bu halinle sen tıpkı
Okuldan kaçarken babasına yakalanmış çocuğun
Ayaküstü uydurduğu yalan gibisin...
Aslında herkesten tek farkın
Sadece parmak izlerin..
"Ben seni unutursam bu şehir ölür" demişti şair..
Şairin unuttuğu sevgili ölense şehir,
Yani sen şimdi benim gözümde,
O ölü şehir gibisin..
Ve beni sevdiğini söylerken her halin yalan Düşlerin biraz hırsız,
Bırakıp gitmek de senin marifetin,
için dışın sefil ve hain,
Ne vakit nerede kiminle olursan ol,
Her insan biraz sen,
Sen biraz herkes,
Ve bu halinle sen benimle herkes arasında,
Dolaşan birisin!
Sadece herkesten tek farkın
Parmak izlerin...
