vurulmasından önceki 10 dakikada, bir banka kuyruğunda beklerken, nefes daraltısı başlamış, garip bir his kuşatmıştı her yanımı. huzursuz, pis bir duyguydu, içini titretiyordu insanın. ve telefon çaldı aniden, vurulduğu haberi geldi. heybetli görüntüsü, bir yol kenarına serilmişti hemde arkasından vurularak. küçüktüm epey onu tanıdığımda, vurulduğu gün 10-15 yıl büyümüştüm. derdimi sıkıntımı anlamıştım artık. o gün bugündür içimde sızıdır yaşanan. son kez gidip, kim olduğumu, büyüdüğümde ne yaptığımı söyleyememe acısı yaralardan biri. ve bu ölüme üzülmeyenler, eminim o dert etmezdi. dünyada üzülecek o kadar çok ölüm varki. insanlık denen kavramın içini dolduran herşey yitirilmişken, varlığın son nefesini vermesi büyük bir olay değildir.
