bu dostun ölümünün ardından:
"onsuz yorgun ve bezgin sürüklenip gidiyorum: tattığım zevkler bile, beni avutacak yerde ölümünün acısını daha fazla arttırıyor. biz her şeyde birbirimizin yarısı idik: şimdi ben onun payını çalar gibi oluyorum." der, montaigne.
