sağdan gelen saldırıları anlıyorum da, hakkında "soldan" eleştiri gelmesi şaşırttı beni bu ifadenin.
"hepimiz hrant'ız hepimiz ermeni'yiz" lâfzının üzerinde bu kadar yaygara kopmasının nedeni tam da türkiye'deki vatandaşlık kimliğinin sorunlu olması, türklük etnisitesinin de ikircikli, "öteki"ni dışlayan halidir.
yahu türklerin kalbi kırılacak diye söylememezlik etmek değil, tam aksine ezilenlerin yanında olmak için, daha ötesi ontolojik sebeplerle kucaklanmalıdır bu ifade.
örneğin "keşke hrant dink gibi olabilseniz" eleştirisine kesinlikle katılıyorum. bu eleştiriyi muhtemelen sağdan bir arkadaş yaptı. evet, biz hrant dink gibi olabilseydik günde 6000 ölüm tehdidi içerikli e-posta almasına rağmen seviye ve vites düşürmeden halkların arasındaki boşluğu köprülerle örmeğe, yani asıl meşakkatli olan işe çaba sarf ederdik. ama maalesef o kadar güçlü değiliz, o kadar bağışlayıcı, o kadar vakur olamıyoruz. çünkü bu topraklarda elini sallasan katile çarpıyor usta. bak meselâ bugün onlardan birisi daha bırakıldı, ve ortalarda abdi ipekçi'nin adı yokken bu şahsiyet bir kahraman!
işte bu hrant dink'in katili için de geçerli olacak. bugün "hepimiz ermeni'yiz" sözüne tiksintiyle yaklaşan zavallıların çocukları için kuvvetle muhtemel o katil edilmiş çocuk bir kahraman olacak.
işte katillerin kutsandığı, şiddete övgüler düzülen bu coğrafyada biz her zaman bir güvercin sesi vermiş o çok özel adamı ve gıyabında tüm ermeni kardeşlerimizi, amcalarımızı, teyzelerimizi, ahpariglerimizi kucaklayacağız. sayımız az mı? sanmıyorum, sadece bu kadar pervasızlaşabilen katliam övgüleri ile yüzleşmemek için susuyor bu insanlar, sizlerle pek yüz yüze gelmiyorlar. bu insanlar sizin beyinlerinizin içine işlemiş o irin ve isten korkuyorlar, nasıl bu kadar insanlıktan uzaklaşabilmiş olduğunuza korkuyla karışık bir hayretle şaşırıyorlar.
benim yapacak çok daha önemli işlerim var inanın, kendimle ilgili şeyler. buradaki avam şiddeti ile yüzleşmeden keyfime bakabilirim, kendi dünyamın stabilitesini sarsmadan sizi yok edebilirim, sizi umursamamam ve size lâf anlatmaya tenezzül etmemem benim kurtuluşumdur.
ama bunu yapamıyorum. çünkü bunu yaparken içim rahat etmiyor, kendimi içinde büyüdüğüm bu topluma karşı sorumlu hissediyorum, insanların neonaziler tarafından yakılan türklerin neler hissetmiş olabileceğini anlaması, bunu yaşamadan bunu anlaması için çaba sarf ediyorum, etmeye çalışıyorum.
sürekli küfreden zerzevatın o lümpen hayatlarından çıkıp burada insanlara zehirlerini zerk etmelerini umursamadan yaşayabilirim, evet. ama bu yapış yapış kepazelik karşısında suskun kalma fikri çok daha rahatsız ediyor beni nedense, üstelik bu uğurda can vermiş o güzel insanların cesetleri üzerinde.
bu arada can vermeyi kutsamıyorum. bu can veren insanlar kendiliklerinden ölmedi, sizin gibi zavallıların zerk ettiği o kin ve nefret içinde katilleşen ruhsuzluğun tetiği çekmesi sonucu yok oldular, öldürüldüler.
