Çocukluğum deyince beni gülümseten, genelde bütün çocukların benzer yaşadığı anılara sahip olamayacak çocuk diye nitelenen ancak yanlızca görünüşte çocuk yetişkinler ki her gördüğüm de içimi burkan, hayat ve adalet kavramlarını sorgulamama neden olan bedeni küçük, minicik elleriyle avuç açan, oyuncak yerine pis bezler tutan, anne - baba kucağı yerine arabalara sarılan cismi küçük bedenlerinde ne fırtınalar barındıran ....lardır. noktalar koydum çünkü içimden çocuklardır demek gelmedi, bu onlara haksızlık olur. Çocuklarda gördüğüm gülüşü, hayata baktıkları o pencereyi ve ona göre yaptıkları yorumlayışı ne yazık ki onlarda hiç göremeyeceğimi biliyorum. gerçi benim onlara çocuk diyerek yapacağım haksızlık nedir ki onların hayata gözlerini açtıktan sonra o sokaklara gelene kadar yaşadıklarının yanında.
