güzel bir pazar günü, arkadaşlarla buluşulmuştur.
bu arkadaşlardan ikisi sevgili, diğeri de güzel gözlü bir kız.
biraz sohbet, sinema falan filan derken gün bitiyor.
arabayla herkesi evine bırakıyorum. o güzel gözlü kızla arabada tek kalıyorum.
çalan müzikleri tartışıyoruz efendim ne bileyim birbirimizi tanımaya falan çalışıyoruz derken tarif ettiği yere yani kızın evine geliyoruz. aslında evine gelmiyoruz ha, evine iki, üç sokak yakına geliyoruz. amerikan filmimi lan bu? kızı kapısına bırakcan yok önce bakışıcaksın sonra çok masum bir öpücük ardından kahve daveti falan fiskos, kızın babası bi görsün bak seni kızı evine bırakırken, babayla kahve içersin yeminle. ama kahveyi ağzından içirmezler o da ayrı mesele.
o meseleyi (bkz: yemenden kahve gelene kadar adam sevmek) adlı entry de açıklarım.
neyse kız arabadan indi inicek. elimi uzattım. şaşırdı biraz önce sonra tuttu elimi. ama öyle, memnun oldum tarzında tutmadı. sıcak tuttu. elimi*. bi yirmi saniye baktı gözüme. benim yanaklar pespembe. gözlerin dışı mavi içi yeşil. yok böyle birşey. eriyorum zaten kıza. kızdan gelen cümleyi aynen naklediyorum: görüşürüz.
valla bak kız bunu dedi, aşık oldum. neyse geçen arkadaşlarla kahvedeyiz...
