kimi zaman küçük bir şey bile acı hatıraların gözde canlanmasına yetebilir. ama mutluluklar öyle midir? belki de nankörlüğümüzdendir ya da her zaman daha fazlasını istememizdendir kim bilir? oysa mutluluklarımızı büyütmek de bizim elimizde değil midir aynı acılarımıza yaptığımız gibi. ama gel gör ki, belki de kolaylığından (ya da işimize öyle geldiğinden) beynimizde bir şeylerin yerini büyütmek için daima acı hatıralar seçilir. yazılan şarkılar da bunun kanıtıdır. mutluluklar çok nadir işlenir, her zaman acılar yer alır mısralarda...
tanım: mutluluğun, ne kadar çok olursa olsun, kişiyi doyurmadığının kanıtı olan durum.
