mucizeyi ararız,olağanüstü şeyleri,olayları.bir kahraman yaratmaya,izlemeye,konuşmaya bayılırız.amerikanların supermanları,batmanları,spidermanları var.yıllarca filmlerini yaptılar,doğu insanlarına izlettirdiler.kendilerinin güçlü,kudretli insanlar olduklarını,her şeye güçlerinin yeteceklerini,işler onlar için kötü gitsede sonunda onların kazanacağını empoze etmeye çalıştılar doğu insanlarının kafasına.bizde özendik aslında onlara,hoşumuza gitti yaptıkları absürd filmler (nolan'ın batman serisi hariç).ama kötü olan ya da ilginç olan biz kendi içimizdeki kahramanları unuttuk.hayal ürünü olmayan,bizzat yaşayan,mücadele eden kanlı canlı kahramları. asgari ücretle,dünya standartlarına göre açlık sınırında olmasına karşın ailesine bakabilen,çocuklarını okutabilen,ay başından 4 gün sonra cebinde 4 lirası kaldığı halde bir ay geçinebilen fabrika işçisi ahmet ustayı unuttuk biz. buna rağmen hayata karşı umudunu yitirmeyen,hala gülebilen,güldürebilen en önemlisi insanları sevebilen ve içinde zerre kadar fesatlık olmayan ahmet ustayı,ayşe öğretmeni,marangoz muzafferi,dokumacı nebahati unttuk.kahramanlara merakınız varsa hiç öyle uzaklarda,filmlerde,dergilerde,kitaplarda aramayın.çıkın bir mahalle kahvesine gidin.emeğini satıp sadece var olabileceği kadar kazananan (ki kazanmak demek ne kadar acıdır aslında) modern köleleri izleyin.kahramanlara meraklıysanız bari ölmeden görün kanlı canlı kahramanları.görün asıl kahramanlığın bu devirde yaşayabilmek olduğunu "insan egemen" dünyada.
