bazı yazarlar iki nietzsche kitabı okuyup, iki klişe sözü ezberleyip ateist falan takılmaya çalışıyorlar ya, hani böyle gerçekten ateist olanların görünce güleceği tipten, onlar da insan be sözlük. acıyorum, şefkat gösteriyorum, yapabildiğim kadar. kedi besler gibi. seviyorum da onları. çünkü her şeyin moda olarak görüldüğü zamanımızda, böyle faklı hissetmeye ihtiyaçları var, hak veriyorum.
bir de güldürüyorlar beni. ayaklarının yere basmamasıyla. herhangi bir dinle alakalı bir başlık açıyolar, sonuna ''olmaması'', ''gerçeği'', ''oluşu'' falan koyuyrlar, bunu biraz olsun gerçekçi görünmek için yapıyorlar, burası komik ama daha komik olanı, inanmama olarak değil de kabullenmeme olarak yaşamaları, bunu kendileri hariç kimsenin görmezden gelememesi.
herşey yalan yalan yalan saymış geliyor eleman, sonra bir peygamber ismi veya bir kutsal kitap ismi koyuyor sözde sonuç kısmına. demek ki diyor, şöyle şöyle. bunu yaparken de o insanın peygamber olduğuna, o kitabın tanrı tarafından gönderildiğine inanıp, sadece ben kabul etmiyorum (edesim gelmiyor) (etmemek daha kolay) şeklinde bağlıyor.
işte bu yaman çelişkileriyle seviyorum ben bu yavruları, yumurcakları.
