onunla kampuste konuşmamdır. önce konuşmak istediğimi mesajla ilettim, senin için böylesi daha iyi olur diyerek geri çevirdi. birkaç gün sonra fakültenin önünde bir arkadaşımla konuştuğunu gördüm. bir dakika sonra döndü gitti. arkadaşa 'nereye gitti firdevs' diye sordum, 'mezuniyet için gerekli imzaları alacakmış, şimdi kütüphaneye gidiyor' dedi. hemen dolaptan montumu alıp kütüphaneye koştum. tam kütüphanenin önüne gelmiştim ki o da kapıdan çıktı, beni gördü. gülümseyerek ve biraz da şaşırıp 'ne yapıyorsun' diye sordu. 'iyiyim' dedim, 'sen ne yapıyorsun?', 'ya işte şu imzaları alıyorum ben de. hayırdır, kütüphaneye neden geldin' dedi, 'işin doğrusu buraya geleceğini öğrendim, yarın gideceksin, belki bir daha göremem diye düşündüm, onun için geldim'... sustu, başını öne eğdi. dünyanın en asil insanına bakıyordum sanki o an. sonra 'rektörlüğe gideceğim, istersen sen de gel' dedi. şaşırdım. çünkü bu benim için müthiş bir şeydi. aşk tabii bu, aşırı duyguların bileşkesi, küçücük şeyleri cennetten bir nimet derecesine çıkarıyor. yürüdük, ne düşünüyorsam söyledim. sessizce dinledi. aklımda bir cümleyi tekrar edip duruyordum: 'kavuşamasam da, iyi ki varsın, iyi ki seni görebilecek, tanıyacak kadar şanslıyım.'
