şu an ael 1964 diye bir yunan takımda oynayan 22 numaralı aslanımız. 77 doğumlu. 2005 ve 2007 yılları arasında galatasaray'da oynadı, 71 maçta 27 gol attı. güzel insandı.
`
fenerbahçe`'nin denizli'de bıraktığı şampiyonlukta zıp zıp zıplamış, gülümsetmiş futbolcuydu. o takımdaki en sevdiğim adamdı.
sürekli çıkartılma stresiyle oynardı. kendisi de dile getirmişti bunu. elinden gelenin en iyisini yapar, golünü atar ama sevinmez, kulübeye bakardı genelde. yüz ifadesi o kadar garipti ki ''üzmeyin lan şu çocuğu artık, verin topu azıcık oynasın'' dedirtirdi. neyse ki o bildiğin 30 yaşında adam. mahallenin küçük çocuğu görünümü olsa bile.
ortaya koyduğu rakamlar, yaptığı iş hiç küçük değilken hiç değer görmedi. el üstünde tutulması gereken takımdan gönderildi.
insan ister istemez inanmak istiyor gerets ve iliç'in galatasaray maçlarını izlediğine. belki izliyorlardır lan. sevinip üzülüyorlardır. zıplıyorlardır falan. yine tırnaklarını yiyordur ilic. gayet cimbomluydu onlar. (en azından bence)
takıma gelince; hamburg'a salak sapık elenen takımdan iyiydi trömsö'ye elenen takım. yıldızımız yoktu şimdiki gibi. ama haldur huldur saldıran bi' takımdı. 3-0 geriye düştüğü liverpool maçında rakibi kendi sahasına gömebilirdi. 85'den sonra 2-3 gol atıp maç çevirebilirdi. yaptı bunları. sahadan ayrılırken alkışlamıştı liverpool taraftarı. biz de gurur duymuştuk. çünkü 96 ruhunu anımsatan tek dönem odur hala.
