bir kurdun ağacı kemirmesi gibi küçük belki göremeyeceğimiz kadar küçük şeylerdir sevgiyi tüketen. zamanla oluşmuş olayların ardından gelen koskoca çınar ağacına benzetebileceğimiz sevgiyi. onun kökleri yerin metrelerce derinliklerinde dallarıyla nerdeyse gökyüzüne uzanır.
mavilikleri görür, yeşilliklerle birliktedir. kış ve yaz doğasına uygun hareket ederek kendisi için gerekli olan şeyleri yeşertir içinde... sonra biraz fazla sularsın, biraz fazla savurursun rüzgarlarını, güneşini iyi vermez, yosun bağlatırsın bir yanını orda yavaş yavaş küçük kurtlar ürer. orası hep gölgede kalır, hep yosunlu kalır bir ara, bakıp temizlemezsin...
büyür içinde büyür ağacın içine sızar yer sürekli kendini yaşatmak için yemeli cünkü. o kendini yaşatmak için yerken içinde barındığı sığındığı sevgiyi tüketir, farkında olmaz o işine bakar.
köklerine kadar indiğinde bu kurt artık ağacın bir tarafı tamamen kurumuştur. kalbin bir tarafı gibi... ve sevgiyi tüketmek onun yüceliğinden emin olmakla olur çoğu zaman... o kadar eminsin ki düşünmezsin bile ne yapabilirsin ki koskoca çınar ağacına... sen yer semirir büyürsün o kurudukça kurur derdinden de demez...
çınar ağacı sevgiyle büyütürken kurdu içinde, kurt o sevgiyi görmez..
