günlük hayatını yaşamaya çalışırken işkence çekmektir.
sabah uyanır uyanmaz onun yüzünün aklına gelmesiyle başlar işkence, sonra elin telefona gider acaba yanlışlıkla da olsa bir şeyler atmış mıdır diye telefona bakarsın bir umut, gelen bir şey yoktur, bozulursun kalbindeki ağrı kendini gösterir, bir sızıyla kalkarsın yataktan. elini yüzünü yıkarsın aynada gördüğün gözlerden korkarsın, bildiğin boş bakmaktadır çünkü. kızarsın kendine neden bu haldesin diye sonra yüzü ve sesi aklına gelir kızgınlığın geçer. kahvaltıda bir pek bir şey yiyemezsin tıpkı öğle ve akşam öğünlerinde yiyemediğin gibi. fiziksel açıdan güçsüz kalırsın. baş dönmeleri ve strese bağlı mide bulantıları kendini gösterir. hastasındır sen artık. sempomların onun varlığıyla ortadan kalkacağı bir hastalığa tutulmuşsundur.
neyse hasta da olsam hayatıma devam etmeliyim diye düşünürsün. arkadaşların ailen herkes sendeki değişimi farkeder,sana üzülürler, senle üzülürler, yardımcı olmaya çalışır ama bir işe yaramaz. mesela arkadaşların yeni insanlarla tanıştırırlar seni. nasıl olur bilmesende adamlar hep onun gibi kokmakta onun gibi gülmekte ve onun gibi bakmaktadır. canın yanar onu unutmak için bir başkasıyla olamayacağını da anlarsın.
her yerde o vardır küçüçük bir çocuğun gülüşünde birinin sesinde birinin saç renginde vs vs. bütün bu ufak tefek şeyler senin için önemlidir çünkü her an her saniye aklında olan odur. bitti desende bitmeyendir, bitemeyendir. unutmak için çabalamanın boşa olduğunu anlarsın. sen hep onun eski sevgilisi olarak kalacaksın. bu gerçeği kalbinde ve beyninde değiştiremezsin.
