her zaman terlidir o. yaz olsun, kış olsun, ter damlaları eksik olmaz alnından, hem de boncuk boncuk. yitirilmiş bir savaşın yenik şövalyesidir amaçsız düşüncelerinde, hayatın nelere kadir olduğunu bilmeden.
oysa ki hayat uzun bir yoldur, bu yolda çiçekler de vardır çakıl taşları da, bazen çiçekleri koklar insan, güzel kokularını içine çeker. bazen de ayağına çakıl taşları batar, akan kanını izler çaresizce. geçmiş, gelecek korkusu, buruk anıların tatsızlığı, endişe ve kaygı onu görünmez bir hücreye hapsetmiştir, o uzun yolda parmaklıkları geçememenin verdiği çaresizlik ve acıyla yol almaktadır. hele bir de kendini bırakırsa... bilmez ki hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.
oysa sadece içinde bulunduğu anın getirdiklerini kucaklasa... bir anda güneş üstüne doğacaktır. güneşin ışıkları fersah fersah aydınlatacaktır dört bir yanını. vazgeçmelerin, bitmişlerin, geleceğin getireceklerinin ötesinde, pırıl pırıl bir şimdiyle baş başa kalacaktır.
umut intihardır, evet, gelecekle ilgilidir, gelecek kaygısına kapıyı açar. doğan günün neler getireceğini tahmin etmeye çalışmak bile o günün canlılığını götürür. o yüzden umutsuz adam, sağlam temellere oturtmalıdır hayatını, kaymayacak, çökmeyecek, kırılmayacak bir yapı yapmalıdır kendine.
sadece şimdi... dün bitti, yarın gelmedi. şimdi...
