bir çeyrek bilet gibiydi kimisinin hayatı, biraz daha şanslı olanınki yarım, bir kısmınınki tam... ama hepsine yüklenen umut, hepsinden beklenen aynıydı.
vaktin birinde bir oğlu olmuştu çiftçinin ve "o" kendisi gibi olmayacaktı... o, tek mutluluk, yarınlara dair bütün beklentisiydi ve kendi hikayesindeki boşluğu bu şekilde doldurabileceğini düşündü çiftçi biran. alnından öptü kundaktakini ve "büyük adam" olması yönünde fazla istekliydi. kaldı ki bundan herhangi bir çıkarı olmasını hesaplamıyor, herhangi bir beklenti besleyip de büyütmüyordu. ama işin aslı bu kadar masum değildi. saftı belki ama masumiyet denilemeyecek türden birşey...
kendi yapamadıklarını, onun yapmasını istedi. delicesine istedi ve "elinden geldiğince" çabaladı... ama bu noktada bir çıkar vardı. pek öyle görünmese de "benim yapamadıklarımı yapmalı" demek de beklentiydi bir yerde. ve kundaktakinin dünyadan dahi haberi yok. bu bir çıkar mıdır? içinde hırs varsa belli oranda evet... ve günün birinde çiftçinin oğlu, büyüyecek ve kendi hikayesini kaleme almak isteyecekti. ama önce hikayenin büyük bir kısmını silmesi gerekmekte, izlerini büsbütün yok edemese dahi bunu deneyecekti... o, kendi yapamadıklarını yapmak isteyecek ve buna rağmen yaşayamadıklarını da çocuğunun yapabilmesi için hikayesinin sonraki kısmında resmedecekti.
ve "yapabildim" dedikleri de topu topu yaşlanmış babasının "hayata dair amortileri" ile eşdeğer olacaktı... hayatın amortileri de dahil hikayeye, çeyrek veya tam ne farkeder?
