kışın aile dostlarınızla mangal yapmak için gittiğiniz yazlığınızın, gri denizini getirin gözlerinizin önüne. o denizde hep bir duba olur, dalgalarla cebelleşen.
işte o duba gibi hissedersiniz. ulaşamadığınız sahillere yılın 4 mevsimi ayaklar basar. bazen aynı ayaklar, bazen farklı ayaklar. üstünde çocuklar top oynar o sahilin, kenarında kuyu kazarlar. bazıları yanınıza kadar bazen, size değer ve giderler. sizi bir hedef gibi görürler, değersiz bir hedef.
4 mevsimin 1 yılı bakarsınız o sahile. deniz size tüm kinini kusar o mevsimlerce. balıklar tipinizi gıdıklar, yosun bağlar ipleriniz. özellikle kışın pek kimse girmez denize, ama romantik dakikalar geçirirler o hep baktığınız sahilinizle.
batıp çıkarsınız. çıkıp batar, asla batmaz ve asla ölmezsiniz. canınıza kıyacak gücünüz, ipinizi kesecek uzvunuz yoktur. yine çaresiz hırpalanmışlıklarla geçirirsiniz gününüzü.
ve bir gün durulur deniz yorgunluğundan. sahil sabaha karşı kahverengiye çalan turunculuğuna aşık ettirir tekrardan kendine, sanki ilk defa görmüşcesine.
o gün 3 de 1 iniz dışarıdadır sudan, denizden, ölümden. bir dahaki haykırışa dek, dik durursunuz.
bir gün yosun bağlayan ipleriniz kopar. deniz analarıyla sevişerek vurursunuz başka sahillere, esasında savrulursunuz. o gün anlarsınız ayaksız ve elsiz olduğunuzu.
sizin tutunduğunuz şeyin tutulamayan olduğunu. sonra denize salar tekrar biri sizi, kaybolursunuz..
