acımayı çok iyi bilen, kırmızı'yı eteğinin peşinden sürüklerken yalın ayak kırık camların üstünde yürüyen, yıkılmayacak kadar yalnız olan, camdan bulutlar altında yağmuru bekleyen kadın.
"aşk kasımın bilmem kaçında yaldızlı bir kalemle intihar etti. cesedini siyah kağıtla örttü. çürük tarafı yenmiş bir muzu sehpanın üzerindeki altın saatin yanına koyup pencereden atlayıp gitti......; hemen o gece ucuzluktan aldığım kanatlarla bir kaçış planladım. hemen orada, botlarımın yanına düşen ter kokulu veda mektubuna inanıp uçtum. uçtum...., makyajımın bozulmamasından ve gereğinden çok kan akıtamamaktan korktum. gülen, çığlık atan, istasyon tellerine takılan bir melek oldum."
