birisi dedi bir yerde, yunus emre inanilmaz derecede sadedir, bir o kadar da derin ama, diye, bana mozart'ı hatırlattı bu laf. süper baba'nin dedesi ihsan devrim vefat etti ya birkaç gün oluyor, yine küçük bir şeyler izledim de yukarıda alıntıladığım laf aklıma geldi. bu sadelik yukarıdaki laftaki gibi inanılmaz biçimde gerçekçi yapıyor süper baba'yı. (bu gerçek olmayı övmüyorum. ya da bunu söylemekteki niyetim sanatta ölçünün gerçeklik olduğunu "sananlar"ın içinde bulunduğu gibi bir sapkınlık yüzünden değil. geç sanat manat(sanat hayattan ayrı bir şeymiş gibi), hayatta çoğu şey tam gerçek olduğu anda sıkıcılaşıverir, insan sıkıntı duyar.) işte süper baba'yı ne zaman izlesem bir ürpertiyle karışık kendimi bu salt gerçekliğin içinde buluyorum.
