insan çoğu zaman kararlarını kendi veremiyor.rüzgarın estiği yönde sürükleniyoruz.rüzgarı da yaratan bunun adını kader koymuş sanırım.zaman sen sesini duymasan da bir makine gibi ezelden beri çalışıyor.zamanın sonsuzluğu sadece kendine..zaman seni veya başkasını harcamak için hiç tereddut etmez..zamanın çehresindeki kırışıklıkları göremiyeceğimizi baz alırsak,anın tadını çıkarmak geçmişi ve geleceği fazla düşünmemek mantıklı gözüküyor...insan yeri geldiğinde kalbini çıkarıp buzdolabına koyabilmeli...sen baharın bir çiçekle mi geldiğini sandın bre gafil bilmez misin bir çiçekle bahar olmaz...bir çiçek solunca da kış gelmez....fikrine ipotek koycaksın ki solan çiçeklerin peşinden koşmayasın....bağlanacağın dal belli aslında, nasıl göremezsin bunu,insana değil onu varedene tapacaksın yoksa varlığının anlamını kaybedersin...
