yüzyılların biçimlendirdikleri tarafından biçimlendirilir insan. doğduğu andan itibaren önce kafatasına şekil verilir, sonra da içindekine. kendi ellerinin 7,5 katı büyüklüğünde eller yüzüne, vücuduna her dokunduğunda şekillendirme devam eder. laik bir ülkede hiç seçmediği kutsal şeylerin varlığı yaş kütüğüne çakılır; aile kutsaldır, okul öyledir, üniversite sınavında en düşük puanı alıp öğretmen olan, arada bir nispeten küçülen ellerle yüzüne tokat atan örtmen de kutsaldır, her hatasında cehennemle korkutulduğu cami de. kol mesafesinde her şey cıss, her şey kakadır. kendine dokunmanın ayıp olduğunu öğrenerek büyürken "öteki"ne dokunma isteğini en diplerine iter. büyürken, dipleri tıkıştırdığı istekleriyle dolar.
hayal gücü, içgüdüleri, "öz"ünün istekleri ne kadar kuvvetliyse o kadar dibine bastırır. iyi evlat, iyi öğrenci, iyi çalışan, iyi anne/baba olur. mu? olmaz. çünkü o "kendi" değil, hergün aynı hareketleri yapan bir robot, bir zombidir.
"kendine rağmen yaşamak", ruhunu, tutkularını, isteklerini, "kendi"ni yok saymak, dayatmalara direnecek cesaret gösterememek insanın kendine en büyük ihanetidir.
