bizim toplumumuzda baba "otorite"dir. sert mizaçlı, seven ama belli etmeyen, mesafeli... günümüzde henüz yeni jenerasyon babalar çocuklarına sevgisini, ilgisini daha çok belli etmeye başladı sanırım; annesiyle birlikte bebeğinin bezini değiştiren; bebeğine mama yediren, onunla daha çok vakit geçirmeyi yeğleyen baba modeli... sabahları bebeğinin yanağına bir öpücük kondurup da başucunda "günaydın babacığım" sesi ile uyanmanın hazzı tartışılmaz çünkü biz öyle büyümedik hep mesafe vardı aramızda babamızla. ya da "hadi sarılıp yatalım babacığım" çağrısıyla sihirli cümleyi "seni seviyorum"u kulağına fısıldadiktan sonra bebeğinin, yanaklarını avuç içlerinin parantezine alıp uykuya çekilince göz kapaklarına yerleşen huzuru izlemenin tadı ne kadar mükemmel değil mi?
çocuğun babasıyla kurduğu ilişki ve içinde bulunduğu etkileşimin bilincinde olsaydı babalar; ve çocuğunun ileriki yıllarda karşı cinsle olan, eşiyle, patronuyla, arkadaşlarıyla ve çalışma arkadaşlarıyla kuracağı ilişkiyi de belirleyeceğine etkisi olduğunun bilincinde; mavinin neden mavi olduğunu, kışın havaların neden soğuduğunu, kuşların nasıl uçtuğunu en baştan öğrenmenin baba sevgisiyle... ve birlikte coşmanın heyecanını tatmak ne ne güzeldi oysa ki, o mesafeler konulmasaydı keşke.
