pink floyd'un, meddle albümünün ikinci yüzünü yirmi üç buçuk dakika süren bir şahaserle doldurmasıyla ortaya çıkan şarkı. parça bantlar dönerken stüdyoda çalınan yirmi tuhaf, kısa tema ve melodinin birbiriyle bağlanmasıyla bestelendi. çalışırken bunlara 'nothing, part 1-24' adı verildi. çalışmalar ilerledikçe bantlara japon filmleri tarzında adlar takıldı: 'son of nothing' 'the return of son of nothing'( hiçbirşeyin oğlu) gibi. bu gibi adlar şarkının gizemli şeyler çağrıştıran adının dünyaya ait şeylerle kurulan bağlantısı gibiydi ve korsan kayıtçılar tarafından konulmuştu. ilk çalındığı zamanlarda şarkının sözleri gezegenlere ve uzaya göndermeler yapıyordu. piyasaya sürüldüğü zaman şarkının verdiği mesaj daha ruhsal bir şeymiş gibi algılanmaya başladı.
açılıştaki 'sonar' tınlamalar, rick piyanosunu kazara bir leslie amfisine bağladığında ortaya çıktı. daha sonra aynı sesi tekrar elde edebilmek için çok uğraştı. ama beceremeyince, bu efekti abbey road'da kaydedilen asıl demolardan almak zorunda kaldılar. 'echoes'un tamamı air studios'da kaydedildi. şarkının üçüncü kıtasına doğru, crescendonun yarattığı gerilim gerçekten hayret vericidir.
'echoes'un orta kısmı ara sıra 'embryo'nun canlı çalındığı gösteriler için ödünç alındı. yıldız olmak isteyen gitarist adayları, bu bölümün nasıl kaydedildiğini anlayabilmek için, gilmour'ın live at pompeii'deki gösterisini mutlaka izlemelidirler.
'echoes'un stüdyo kaydı, sörf yapmakla ilgili bir film olan crystal woyager'ın uzunca bir kısmı boyunca çalındı. filmde, yükselen dalgalar arasında, sörf tahtasına yerleştirilmiş bir kamerayla çekilen görüntülerin eşliğinde duyuluyordu. açıkçası grup bundan çok etkilendi. 1987 turnesinde, parçanın canlı olarak çalındığı birkaç açılış gösterisinde aynı görüntüleri kullandılar.
