elde poşetler, omuzda çanta, zaten yorulmuşsun koca gün yetmezmiş gibi tam kapıya vardığın anda söner apartmanın ışığı. hay senin gibi ışığa bir, düğmeye iki derken önce omzunla denersin, yok olmaz. arkasından burnunla uğraşırısın. düştüğün duruma mı üzülürsün, ''ulan bi gören olsa amma da komik olurmuş. normal bişey aslında da mr bean gibi oldum yahu'' hezeyanlarına mı? yaktın yandırdın beni cimri yönetici, ya taktır şu fotoselli ışıklardan ya da al şu tatlı canımı ne bu zulüm.
