iciar bollain filmi. evlilik içi şiddet gözümüze hayli etkili sokuluyor film boyu. pilar'ın hayata dair yapmak istediğini yapınca antonio'nun özgüvensizliği durumu iyiden iyiye çekilmez kılıyor. ara açılıyor kapanacağına. film bu aranın her geçen an açılışını tüyleri diken diken yaparak -bunu yaparken de kasmadan yapışıyla- ilgi çekiyor. bu bağlam da kafi derece de başarılı bir film gözlerimi de al! pilar ve antonio'nun ruh hallerini sapına kadar iyi yansıtan iki başrol oyuncusu da filme çok şey katıyor. benim bu filme dair en çok takıldığım nokta antonio'nun psikologuna gidişi. grup içi terapi sahneleri. işte bu sahneler türkiye'de görmeye alışık olmadığımız lakin görmeyi istediğimiz sahneler. şiddete karşı terapi! şiddete karşı psikolojik savaşım!mücadele... çaba gösteriş... işte bu noktalarda ülkemizin eksiklerini film boyu aklımdan geçirdim.
bir sahne vardı kadın işi gereği tabloları betimliyordu. pornografiyle ilintili bir soru espriyle ifadelendi. pilar, cevap vermeye çalışıyordu özgüveni ayyuka çıkmış halde. * o sıra, antonio geldi ve gitti gözükmeden etrafa. antonio'daki özgüven yitimi bundan daha iyi gösterilemezdi. halbuki, insan onun orda olduğunu eşine göstermesini bekliyor güzel espriyle karışık bir soru sormasını bekliyor fakat tabi bunlar sadece beklentiler.
izleyenin hayli beğeneceğini düşündüğüm minimal bir başyapıt te doy mis ojos! ispanyol sinemasının eli yüzü düzgün ıskalanmaması gereken seyirliklerinden! belki de daha da niteliklisi için
(bkz: los lunes al sol)
10 üzerinden 8!
