insan bazen dipsiz bir kuyuya düşmüş gibi hisseder kendini. sabah olsa da ruhu bitmeyen bir gece yaşamaktadır. işte o zamanlarda, ne yaşadığı şehirden, ne sürekli gittiği yerlerden haz alır, hepsi karanlığa gömülmüştür sanki.
sonra da çekip gider. her şeyi bırakıp gitmek, bazen içgüdüsel olarak yapılandır. nefes almak gibidir. ancak her şeyin farklı bir yapıya kavuştuğunu görünce geri döner insan, uzaklardan.
