farkındayım bu gereksiz ve içi boş bir başlık.
fakat can sıkıntısı işte. ara sıra boş işlerle de uğraşmak istiyor insan.
o eziklerden biri de benim. çok da keyifli böyle biri olmak. her ay almak istediklerim için hayal kuruyorum. gerekiyorsa para biriktiriyorum ve sonunda almak istediğim her neyse ona ulaştığımda o eşyada emeğimi görüp çok mutlu oluyorum. bu bir.
zengin olmanın sonu yoktur. ne kadar çok para kazanırsan o kadar daha çok istersin. isteklerin artar. amaçların azalır. elinde öyle bir güç varsa yaşama hevesin bile bir yerde rutine bağlar.
para kazanmak çok da umrumda değil. araba alayım bmw ile gezeyim aman da aman miami beni bekler. yahu daha kendi ülkemin güzide kıyılarını görmemişim. miami de kusur kalsın şimdilik. ölmez de sağ kalırsak acentaların düzenlediği yaz tatili kampanyalarından yararlanır gideriz.
en büyük beyinler en zor koşullardan doğar. benim büyük beyin olma yaşım geçti elbet.
sadece biliyorum ki kazandığım "bana" ait. mis gibi de yaşıyorum.
çekirdek yemiş gibi bir etkisi oldu bu başlığın. zaman geçirdim. para neymiş yahu.
aha da bir itiraf. küçükken okuduğum bir hikaye vardı. bir adamın bir koltuğu oluyordu ve ne zaman para istese oturduğu yerin altına elini sokup dilediği kadar alabiliyordu. sihirli koltuk misali. sonra bir gün ne yaptı. koltuğu parçaladı.
masal bu masal.
not editi: itirafı yazmayı unutmuşum. hep o koltuktan istemiştim. ama bir yandan da düşünürdüm. acaba ben de günü gelir parçalar mıyım diye..
