gıcık olurdum ona. ona dediğim amcama. bu gıcıklığın ardında korku da vardı, sevgi de, kızgınlık da. bir sürü duygunun önüne çıkıp bayrağını çekmiş olan önyargım amcamla aramda çoktan bir duvar örmüştü. bir iş tutturamazdı. astığım astık kestiğim kestikti.
o zamanlar...
sonra çoluk çocuğa karıştı. iki tane nurtopu gibi çocuğu oldu. sorumluluk duygusuyla tanışırken, ben de bir yandan onun farklı yanlarıyla tanışıyordum. yine gıcıktı. belki gıcıklığı hep baki kalacaktı ancak karşımda uğraşan emek harcayan yorulmayan bir amca vardı. hep sert görünen, hep bir adım önde olmak isteyen amca.
çoluk çocuk demiştik. sonra malum ekonomik şartlar, geçim sıkıntıları. neyse ki işi vardı.
vardı...
sonra olmadı. olmaması uzun sürdü. olmadıkça sert yapısı yerini narin bir yapıya dönüştürmeye başladı. bir gün amcam ve ben yani hani o gıcık dediğim karşılıklı oturup dertleştik. işsizlik, hisleri, çaresizlik...bir sürü konu.
birden ağlamaya başladı. ilk gözyaşından sonra başını geri çevirdi. ikinci hareketi ikinci gözyaşıyı görmeyeyim diye içerideki odaya gitmekti.
kalakaldım; onun gözyaşıyla benim de ellerim kenetlendi, gözlerim görmemeye, algılarım artık çalışmamaya başladı.
