isterseniz önce bir empati yapalım ; kendimizi doktor olarak düşünelim ve sonra cevap verelim:
-acaba içimizden kaçımız ;lise yıllarında tıp fakültesini kazanmak için gece gündüz çalıştı ?
-acaba içimizden kaçımız ; tıp fakültesini kazanıp 6 yıl boyunca sabahlara kadar ders çalışıp doktor olmak için sosyal hayatını rafa kaldırdı ?
-acaba içimizden kaçımız ;ihtisas yapmak için 3-5 yılını, bir ay tek günlerde ; diğer ay çift günlerde ,hastanede sabaha kadar nöbetçi kalıp ertesi gün yine normal mesaisine devam etti ?
-acaba içimizden kaçımız ;mecburi hizmet için anadolunun dört bir tarafında,yolu izi bilinmez köylerinde sağlık ocaklarında görev yaptı ?
-acaba içimizden kaçımız ;ilaç parası olmayan hastası için kendi cebindeki parayla ilaç aldı ?
-acaba içimizden kaçımız ;tüm uğraşlarına karşın kurtaramadığı hastasının yakınlarına ''maalesef kurtaramadık ''cümlesini söylerken yaşadığı psikolojik travmayı yaşadı ?
bu acabaları daha da çoğaltabilirim.
hayır sandığınız gibi ben doktor değilim,ama bugün bir devlet hastanesinden yeni geldim.o yakışıksız ithamla yaftalamaya çalıştığımız doktorların sevgi ve ilgisiyle karşılaştığım için yazmak istedim.
her kesimde olduğu gibi ,doktorlar içinde de insanlara tepeden bakanlar olabilir, ama şunu unutmamak lazımdır :''istisnalar kaideyi bozmaz.''
