yirmili yaşlarının sonunda genç bir kadın. yıllarca oradan oraya sürüklenmiş ve belki de sırf bu yüzden aile ocağını da kuramamış çünkü hayalleri ailesine yük olmamakla şekillenmiş genç bir kadın. ağlıyordu türk-iş binasının önünde ve binlerce diğer tekel işçisi arkadaşlarıyla birlikte. "tek biz değiliz ki" diyordu, başka yerlerden, başka kurumlardan gelen arkadaşlarımız da var. onların da hakları ellerinden alınıyor. birilerinin "çalışmıyorsunuz, yan gelip yatıyorsunuz" sözlerinin kırılmışlığıyla devam ediyordu: " çalışırken, içmeden de nikotine maruz kalan bedenlerimiz öleceğimizi emekliliğimizi bile tam göremeyeceğimizi bilmemize rağmen, devam ediyorduk hayal kurmaya. aldığımız üç kuruş paranın üç kuruşu da sağlık harcamalarına giderken ve sürekli bir yerden bir yerlere sürüklendirilirken yine de seviyordum tütün yaprağını."
"hayat demekti tütün yaprağı benim için. hayatım elimden alındı ancak bilmiyorlar ki ben çoktan teslim etmiştim onu tezgahların arasında."
