çoğu lise öğrencisi yeni yetmede vardır bu. bir kız görürler aşık olurlar ona ya da öyle olduklarını zannederler. aslında onların sevdiği hoşlandığı şey o aşık olma duygusu ile beraber kalp çarpıntısı ya da daha doğrusu hormonlarıdır. kıza açılabilirlerse bir şekilde, kabul da görürlerse sevinirler tabi ama bir süre sonra tekdüze gelir herşey, çünkü o ilk günkü heyecanları kalmamıştır. ama kabul edilmezlerse, işte o an bittikleri andır sedat abi. kızın telefonunu bulmaya, arkadaşlık gruplarına girmeye ya da binbir türlü şaklabanlık ile kızın karşısında prim yapmaya çalışırlar ama nafile skor yapamazlar. her iki durum da (yani kabul veya red) bir süre sonra sıkkınlık başlar, ve bir sonraki gördükleri güzel kıza kadar gider bu. o kızı görünce de yukarıdaki proses yeniden başlar. bu olay recursive olarak tekrara başlar. ta ki üniversiteye gidip hayatın gerçekleriyle - parasızlık, ortama alışamama ya da bunların tam tersi - tanışınca, hayatta artık başka yönler çizilmeye, hayatın gayelerini bulmaya öncelik verilir.
ha unutmadan, bir de bu kalp çarpıntısı modunun platonik aşk olarak devam etmesi olasılığı vardır ki, böyle olanlara allah kolaylık versin diyor doğru haydar dümen abimize ışınlıyoruz.
