TÜRKiYE'de at izinin it izine karıştığını çok gördük de, bu kadarını hiç görmedik. En azından ben görmedim.
Yönetim zafiyeti, üzerine bir de paranoya eklenince iş içinden çıkılmaz hale geldi.
Türkiye'de bütün kurumlar birbirini paranoyaklaştırdı.
Tabii paranoyak olman, takip edilmediğin veya dinlenmediğin anlamına da gelmediği için durumu çok da şaşırtıcı bulmuyorum.
Artık hiçbir şeye inanasım veya herhangi bir şeye "Bu da olmaz" diyesim gelmiyor.
"Bir albay, Arınç'a suikast hazırlığı yapıyormuş" diyorlar. "Yok canım, daha neler" diyemiyorum. Ama "Nasıl yapacakmış? Adamların üzerinde beylik tabancaları bile yok, taşla mı vuracaklarmış. Pastanede mi beklemişler suikast saatini" diye sormuyorum da.
Her türlü iftiranın yakıştığı, ama aynı zamanda hiçbir iftiranın yakışmadığı bir dönem yaşıyoruz.
Albay, Arınç'a suikast yapacak iddiası da inandırıcı, bir başkasının "Suikast falan yok. AKP mağdur olmak için numara yapıyor" iddiası da.
Her şey inandırıcı.
Her şeye inanmaya hazırız. Hazır hale getirildik.
Polis diyor ki: "Albayın elinde Arınç'ın ev adresi vardı. Yakalanınca yutmaya kalkıştı ama ağzından aldık."
inanıyoruz.
Savcılık diyor ki: "Vallahi bize ağzından alınan adres, kroki falan gelmedi."
Buna da inanıyoruz.
Sonra gerisi geliyor. Aynı albay, siyasette kim varsa hepsine suikast planlıyormuş meğer.
Ona da inanıyoruz.
Her şeye inanıyoruz.
Ama en gönülden inandığım ne biliyor musunuz?
Giderek kendimizi daha fazla sıkıntıda, daha fazla bunalmış, daha mutsuz hissettiğimiz.
Ve şunu biliyorum.
Bir toplumu bu kadar gerip, bu kadar bunaltanlara o toplum fazla tahammül etmez.
Yeter artık!
