lise sondayım o zamanlar yeğeeen. şişliden her geçişimde gözüme duvarda resmi evet bildiğin resmi olan bir telefon takılıyor. modelini soruyorum almalıyım bunu diyorum ve eski parayla 700 milyon lira nakit bayılıp alıyorum sony ericsson k700ümü. ilk zamanlar herşey güzel tabi. 1 mp kamera yok öyle her telefonda, stereo ses desen yine öyle, video kayıt- oynatma özelliği de var. hayat gayet güzel şekilde ilerliyor benim için. şarkılar atıyorum telefonuma, blue tooth alışverişi zaten sebil, fotoğraf ve video çekiyorum. telefonumdaki porno arşivi de ayrı bir cezbedici unsur.
fakat zaman ilerliyor. adlarını bile hatırlamak istemediğim hatta hatırlamadığım siyahi şarkıcıların parçaları beyaz şahinlerde arka plakaları titretircesine yüksek bas seviyesiyle çalmakta. çok geçmeden telefonlara da sıçrıyor bu piyasa şarkıları, kulaklıktan dinleyen yok tabii. otobüste, metroda, okulda, okul tuvaletinde, yolda herkesin elindeki telefondan iğrenç melodiler yükselmekte. park halindeki bir arabanın yanına geçip fotoğraf çekmesi için telefonunu arkadaşına verenlerin, karı kız fotoğrafı çekenlerin sayısı da artmakta. gel zaman git zaman ruhum daralıyor deklanşör sesinden ve herkesin telefonundaki aynı şarkılardan. o an karar veriyorum:
kurtulmalıyım beni yavaşlatan, monotonlaştıran bu meretten. satıyorum k 700ümü, alıyorum bir nokia 1100. o an rahatlıyorum, telefonla karizma yapılması gibi basit düşüncelerden kurtarıyorum kendimi ve gelişme kısmında bahsettiğim krolardan(tabii ki her müzik dinleyen fotoğraf çeken kro değil; anlayışınıza sığınıyorum) bir farkım daha olduğunu farkediyorum o an. şimdi ise teknolojik ailemle (laptop, handycam, dijital fotoğraf makinesi, nokia 6100) mutlu bir hayat sürmekteyim. hangisi lazımsa onu takıyorum koluma.
