grup içinde, bazen bir espri patlatılır. ve bu espri ortamdaki hararetli muhabbetin etkisiyle göz ardı yapılır. duymamazlıktan gelinen bu esprinin güme gittiğini düşünen arkadaş atılır aynı espri bir iki kelime eksik fazla tekrarlanır. lakin, gene ilgi çekmez. işte burdaki arkadaşın ısrarı görülmeye değerdir. tutmadıkça ben güzel bir espri yaptım gülün edasında ilgi bekler. fakat o istenilen ilgiyi bir türlü göremez. bıktırıcı üç dört denemenin akabinde en fazla olsa samimiyetsiz minimal bir gülüş alır arkadaşımız. o da zorakiliği fazlaca göze sokulacak türden. *
işte bu sırada yapılacak bir hareket vardır. tekrarlamanın dayanılmaz hafifliği yerine hızla ilgi çekici bir espriyi konuşulan konuya dair patlatacaksın. gruptan farklı telden çalmayarak. ortama bozulduğunu belli etmeyerek. bak demokrasinin sesi işte. çoğunluk gülmedi bile esprine. bozulacağına 15 dakika hiç bir konuda fikir beyan etmeyip çocuklaşacağına patlat bir tane daha. oluyor mu olmuyor mu görelim!
