neşesini kaybettiğinde, canı sıkıldığında onu tekrar eski haline getirebilecek hiçbir insanın olmamasındandır belkide. şayet en keyifli dakikalarını, sevinçlerini başkalarıyla paylaşınca artmıyorsa ve üzüntülerini paylaştığında azalmıyorsa, kısacası kendinden başkasını tanımıyorsa bu sonuç ortaya çıkar. ha, normal mi kendimce evet.
düşünün ki, ailevi sorunlarınız var. derdinizi anlattınız. o dinledi ya da dinliyor gibi yaptı. sana vereceği akıl, senin her an aklına gelen şeyden ibaret. maksat lagaluga. ''ay, çok rahatlattın, saol...'' hayır anacığım, hiç de değil. kendine güveni olmayan insanların başkasının pohoh'lamasına, sen yaparsın demelerine ihtiyaçları vardır. ve bu sayede kendini sevebilme ve kendine güvenebilme yeteneğini gösterirler. ancak mevzudaki şahıs, kendini sevmeyi bir bakıma yaşamın temel prensibi saymıştır. kendini en çok üzen, en çok eğlendiren, en çok alay eden ve seven yine kendisidir. bunun bilincindedir olay bu.
