beklentimin yüksekliğinden mi, sinemanın kalabaklığından mı, herşeye höyküren yanımdaki iki arkadaşımdan mı, yoksa arkadan benim koltuğu film boyunca iteleyen veletten mi bilmiyorum ama çok da memnun kalarak ayrılmadığım film olmuştur... filmin en güzel sahnesi, -spoiler vermeye gerek yok sanırım- kimseye etmem şikayet in müziğini dinlediğim an oldu... gülmeye gittik, az daha ağlayacaktım şarkıda... bir de o veledin anasına iki çift sözüm var; on yaşındaki çocuğu zaten sittin sene anlamayacağı filme getirme, getiriyorsun madem bari sahip çık da, çocuk sırtıma tecavüz etmesin... velhasıl-ı son olarak; filmi bir de evde izlemek lazım gelir efendim...
