engin günaydın, binnur kaya, settar tanrıöğen, ilker aksum kafalarının ne de güzel kafalar oldugunu gördüğümüz, kendi özgünlüklerini hali hazırda oturtmuş bu büyük oyuncuların oyunculuklarının sağlamalarını yaptıkları, türk sineması böyle özgün olmalı işte cümlesini kurdurtan, bunca film çekiliyor hala bir cacık olmuyor buhranlarından kurtaran, umut veren, özentiden uzak, kendine yakın, engin günaydının ellerini ve kafasını öpmemizi isteten (ellerimizi yıkadıktan sonra elbette) şaheser.
gerginiz ya içimizde aslında, kötü ile iyinin arasında sıkışmışız ama tanımlayamıyoruz ya hani o gerginliğin sebebini de kendisini de, ne güzel anlatmış filminde engin günaydın. o halat sahnesi nasıl bir vurgundur, nasıl da atmıştır aslında bir "şey" i aşşağı, yuvarlamıştır, çıkarmıştır hayatından hunharca, bizi de germiştir ama tanımlayamamışızdır o neydi öyle diye kalakalmışızdır, sonra göstermiştir duygunun sebebini. "iyi iyidir, kötü kötüdür" nasıl da büyük laftır ve doğrudur. film, insanların ayrıştıramadıgı ve unuttuğu o iki kavramı ayrıştırmak istemiştir belkide, ya da bırakın öyle kalsın en azından kabul edelimdir. ve de ne güzel çekmiştir taylan biraderler; iddiasız, çerçeveler darala genişleye, senaryo ile bu kadar uyumlu, gözümüze sokmadan sevdirmişlerdir kendilerini.
