60 kişilik kahvede maçı izleyenler arasındaki 3 Trabzonsporludan birisi idim.. (diğerleri Trabzonsporlu bile değil sadece gs düşmanı idi)
2-0'dan sonra dua etmeye başlamıştım.. inancım tam idi.. Yalnız yanımdaki cinconlu veledler sürekli olarak aralarında Trabzonspor'u aşağılamaya kalkan söylemlerde bulundukça ben yönetime sövmek ile meşguldüm.. (sessizce, içinden sövmek)
Maç 2-1 olduğu zaman sesi kahveyi inleten taraftarların hepsinin gözünün içinde bi korku vardı..
Acaba bu Trabzon 1 tane daha atar mı?
Beklenen gol Colman'ın topu ayağına aldığı anda içimde bir nida olarak yükselmişti çoktan..
Gooooollll!
Yanımdaki veledlerin artık sesi-soluğu çıkmıyordu ve nedense 3 dk sonra yerlerini değiştirdiler.. (tabi 2. golü atınca yanaklarından bi makas almam büyük etken oldu)
Velhasıl kelam yediğmiz 3. ve 4. gollar Bross'a karşı verdiğim psikolojik mücadelenin tuzu ve biberi oldu..
Bu arada veledler uzaktan selam yolluyorlardı bana.. (kedidir kedi)
Sonra dakikalardaki etkin futbolumuz tüm Barcelona taraftarlarını pardon pardon Gs taraftarlarını nefes alıp verme konusunda ciddi sıkıntılara sokmuştu..
Yenildik belki..
Ama hiçbir zaman ezilmedik!
Şükürler olsun ki uzatma dakikaları olan '+4' gösterildiği zaman 'ulan oyuncu değiştirelim' 'oyunu yavaşlatsanıza olm, ne atak yapıyorsunuz kaptırcaksınız şimdi' diyen taraftar güruhuna dahil olmadım..
Belki bizi kendi aranızda oluşturduğunuz '3 büyükler' senaryosunun 4. yapmadınız ama biz size o sufleleri okuturken oyunun yönetmeninin kim olduğunu gösterdik!
