korkunu biliyorum küçüğüm, herşeyini bildiğim gibi. çünkü ben senim küçüğüm, çırılçıplak yalnızlığında bile yanında oldum sana öğütler ve sezgiler verdim. sen beni çoğu kez dinlemesen de ben söylemeyi bırakmadım. yapma dedim, yaptın. gitme dedim, gittin. hep sonunu sandığın yerlerde mutlu olduğunu sandın. "bu kadar sahiplenme bu mutluluğu, sana ait olan senden başka kimse yok!!"... sahiplendin. öylesine ki hemde, sanki göbek bağını onunla kesmişlerdi. yanıldın küçüğüm. anlaşılmadın. bu sefer kendini de pek iyi anlatamadın. korktun küçüğüm. yalnız kalmaktan, benim sesimi tekrar sana hitap ederken bulmaktan korktun. korkun başına ani bir sabah yağmuruyla indi ve rüzgarla sürülü bulutlar çöktü üstüne. bütün bunlara ve taze başına gelenlere rağmen korkmaya devam ettin. neden? sonrasından... "sonra ne olacak, nasıl alışacağım, nasıl adapte olacağım, kendimi işime gücüme tekrar nasıl vereceğim, etrafımdaki insanlar gülerken sırf zorunluluktan nasıl gülümseyeceğim? ya hayaller, planlar verilmiş sözler ve edilmiş yeminler? hepsi dün vardı, bugün yok. tıpkı ölüm gibi. kararlı bir yokedici, soğuk ve acımasız görünmez bir suikastçinin son kurbanları..." öğren artık küçüğüm. bana ve söylediklerime güven ve inan. inan ki, senin başkalarına söylediklerin de güvenilir ve inanılır olsun. beni dinle ki seni de dinlesinler. bana inan ki sana da inansınlar. söylediğim güzel şeyleri nasıl da dinliyor ve memnun oluyorsun? kendinde hissettiğin ve o çok sevdiğin gücün kaynağının ben olduğumu bildiğin halde, neden uyarılarıma kulak asıp tedbir almıyorsun? ne benim derslerim, ne senin talebeliğin bitecek küçüğüm. korkun seni er ya da geç bulacaktır küçüğüm. sevgin de aynı şekilde bulacaktır. ne zaman sevgin korkunu bastırırsa o zaman olacaksın sen küçüğüm. korku da senin, sevgi de. inandıkların için dürüstçe konuştun ve mücadele ettin. şimdi korkun için dürüst ol, savaş ve yen, sevgin için dürüst ol, savaş ve kazan. hiçbir güzel şeyin bedeli hafif, yükü ağır değildir.
