daha 17 yaşındayım, bitti sayılır. fakat yaşadıklarımı bilmeyip, çömez, bebe gibi laf söyleyen insanlara aldırmıyorum. sadece yaşadığımın bir kısmını anlatacağım.
anneme silivri'de bir iş var, beter'de gelecek dedi babam. ve çıktık yola. beni sevgilisinin yanına götüreceğini söyledi. bende tamam dedim. amacım sadece gitmek, ve ne bok yediğini iyice gözlemlemekti. ve oldu da, gördüm. anneme kurmadığı cümleleri o kadına karşı kuruyordu. gözümün önünde sarmaş dolaş oturuyorlardı. o an mutfağa gidip, bir bıçak alıp onları öldürmeyi çok düşündüm. vazgeçtim, daha vakit var dedim içimden. şimdi bana neden gittin diyebilirsiniz, amacım sadece ileride annemi inandırmaktır. sahte gülücükler takınıp, fotoğraflar çektim. ve şimdi. şimdi babam bana gelip, oğlum yarın da gideceğiz, yeni yıla orada gireceğiz dedi. bir şey diyemedim. sanırım şu yaşımda olmama rağmen, babamın ne kadar şerefsiz olduğunu anladım. bundan başka şeyleri de var tabi ki de, kısacası size sadece kadınlarla görüşmüyor diyeyim. halk arasında derler ya götçü diye o hesap benim babam. şu an aklımdan alıp başımı, çekip gitmek geçiyor. ama nereye gideceğimi, ne yapacağımı bilmeden, son sigaramı da yakıp bu entryi yazıyorum, ve dertleşiyorum sizinle.
işte ben, 17 yaşında bunları yaşayan, hayatı beter olan ben. şimdi siz söyleyin, var mı yaşın bir önemi şu hayatta? veya seneler mi insanı olgunlaştıran?
