uzun yıllar önce okuduğum fransız yazar stendhal ın parma manastırı ile birlikte en etkiliyeci romanı.romanın kahramanı julien,iç dünyasında ihtiraslarla dolu ve yükselmek isteyen,aslında stendhal ın tasvir ettiği gibi zeki olmaktan çok,hırsları ve bazı konulara düşkünlüğü ile önce çıkan hayalperest bir gençtir.
fakir bir aileden gelen julien bir nevi içinden çıktığı kabuğu beğenmeyen ,kendisi gibi insanları da küçük gören bir yapıya sahiptir.sıkı bir napoleon hayranı olmasına karşın şartlar gereği bunu dillendirmekten kaçınır.
oturdukları yerdeki belediye başkanın çocuklarına din dersi vermeye başladıktan sonra belediye başkanının kendisinden on yaş büyük eşi bayan de renel la aralarında tutku dolu bir aşk yeşermeye başlar.
fakat bu aşkı stendhal o kadar güzel anlatmıştır ki , kahramanlar birbirlerine salya sümük aşk yaşamazlar.kendi içlerinde konuştururlar sürekli aşklarını bu uzunca bir süre romanda bu şekilde devam eder işte beni en çok etkileyen kısım budur romanda.
kitabın kapağını açıp ilk sayfayı okumaya başladığınız andan itibaren o aşkın kokusu burnunuza yemyeşil çimen kokusu gibi yerleşir.
bundan gayrısı fransanın napoleon sonrası röntgeni gibidir.
ve hala kafamda julien i zayıf bebek yüzlü siyah bir paltonun içinde soğuktan titremiş bir şekilde tasvir ederim.
